داستان لیگ و فوتبال نسن

بگذر از غم بین حکایت می­کنم                      لیگ برتر را روایت می­کنم

ابتدا وصفی کنم من از نسن                            موطن ما ها قشنگ است و مُسِن

این نسن سرشار از عشق است و شور              از هر آن زشتی، پلشتی گشته دور

این نسن شمعی است بر پروانگان                    برکه شیران، پر از فرزانگان

این نسن مهد جوانان دلیر                               می­کِشَند آنها فرازان را به زیر

این نسن جان است بُرنایان خویش                  یک مقدس میل باشد جزو کیش

در نسن این روستای پر خروش                      نیمه دوم ز سال آید به گوش

داغ اخباری ز فوتبال است پُر                         قلب­ها از این سبب بگرفته گُر

لیگ ما باشد به سَبکِ «لینگ و لو[1]»                شرحه شرحه چون عجین گشتیم به او

نام لیگ گرم است با نام شهید                       آن جوانان غیور و هم رشید

از رشادت­های آنها زنده­ایم                           از دم آنها چنین پاینده­ایم

لیگ چون گردید آغاز ابتدا                          جو حاکم شور و شوق است و صفا

با دریبل و شوت و اوت و صد خطا                بازی ما شد شروع با درد پا

چون دفاع یک لحظه­ای افتاد عقب                 می­زند با پا لگد، دادی به لب

عقربک­های مخم اِستاده بود                          بر زدن فرمان و امرم داده بود

« لوی[2]» دیگر آورم سوی جلو                       آن مهاجم را نمودم من ولو

لحظه­ای انگار من گشتم عوض                      این زبانم داد زد، دارد مرض

آن­که من اورا زدم گردید حاج                     پشتکی روی هوا زد گشت واج

پای تا سر شد وجودم سرد این                      چون «بَچا او[3]» بر سرم آمد زمین

از­ محبت دوستی گردید رو                          آن­چه گندم کاشتیم رویید جو

چند تیم برتر این لیگ شد                            از «مدافعان» و «وحدت» شیک شد

تیم «هاشم» از دم دروازه­اش                          مثل هر تیمی به گل دارد عطش

نام شد «آزادکوه» تیم دگر                            لیگ را امسال کرد زیر و زبر

تیم« ابرار» است خوش با نام نیک                  بهر هم­دل گشتن دل­هاست لیک

تیم آخر از شهیدی نم گرفت                        از حسن نام و رضایی دم گرفت

خوش نظر باشیم از این گردهم                      گردهم باشیم با دستی به هم

دل به دل­های دگر یکه کنیم                          تخم کینه با حجر تکه کنیم

یک­دلی پیروز و هم افراز سر                         آنکه گُل خورد و زَدَست او بهره­بر

اسفندیاری