در ایامی كه آن را به نام دهه ولایت نام نهاده است (از قربان تا غدیر) در این سلسله نوشتار قصد دارم تا 3 هدف را با یك تیر نشانه روم.‏

‏1-‏ طیفی از خورشید وجود عدالت و امامت، امیر مؤمنان را بر آینه‌ی دلتان بتابانم

‏2-‏ اعتراف  اهل سنت را بر عظمت آن امام همام بیان نمایم (تمام این مطالب از زبان و آثار علمای اهل تسنن ‏است).‏

‏3-‏ مردی بزرگ و كتاب گرانقدر را فرا روی شما بگشایم و با هم در آن سیری داشته باشیم.‏

بله تمام این مطالب از كتاب شریف الغدیر حاصل عمر ابر مردی غیرتمند است كه جانانه برای ‏جان جهان تلاش كرد. برای شادی روح علامه امنی صلواتی بفرستید و چند خط زیر را به عشق مولا ‏بخوانید و مطالب آینده را پی بگیرید:‏

 
در سوره احزاب، آیه 23‏ می‌خوانیم:

‏«من المومنین رجال صدقوا ما عاهدوا الله علیه فمنهم من قضی نحبه، و منهم من ینتظر...»‏

‏«از مومنان مردانی‌اند که بر آنچه با خدا بر آن پیمان بسته‌اند راست آمدند؛ و از آنان کسانیند که در ‏گذشته‌اند، و از آنان کسی است که چشم‌ براه است...»

=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=

برای مشاهده به ادامه مطلب بروید...

نویسنده : th66

در ایامی كه آن را به نام دهه ولایت نام نهاده است (از قربان تا غدیر) در این سلسله نوشتار قصد دارم تا 3 هدف را با یك تیر نشانه روم.‏

‏1-‏ طیفی از خورشید وجود عدالت و امامت، امیر مؤمنان را بر آینه‌ی دلتان بتابانم

‏2-‏ اعتراف  اهل سنت را بر عظمت آن امام همام بیان نمایم (تمام این مطالب از زبان و آثار علمای اهل تسنن ‏است).‏

‏3-‏ مردی بزرگ و كتاب گرانقدر را فرا روی شما بگشایم و با هم در آن سیری داشته باشیم.‏

بله تمام این مطالب از كتاب شریف الغدیر حاصل عمر ابر مردی غیرتمند است كه جانانه برای ‏جان جهان تلاش كرد. برای شادی روح علامه امنی صلواتی بفرستید و چند خط زیر را به عشق مولا ‏بخوانید و مطالب آینده را پی بگیرید:‏

 
در سوره احزاب، آیه 23‏ می‌خوانیم:

‏«من المومنین رجال صدقوا ما عاهدوا الله علیه فمنهم من قضی نحبه، و منهم من ینتظر...»‏

‏«از مومنان مردانی‌اند که بر آنچه با خدا بر آن پیمان بسته‌اند راست آمدند؛ و از آنان کسانیند که در ‏گذشته‌اند، و از آنان کسی است که چشم‌ براه است...»

در سوره انفال، آیه 62 می‌خوانیم:‏

‏« وَ إِن یُرِیدُواْ أَن یَخْدَعُوكَ فَإِنَّ حَسْبَكَ اللّهُ هُوَ الَّذِیَ أَیَّدَكَ بِنَصْرِهِ وَ بِالْمُؤْمِنِینَ ».‏

‏« و اگر خواستند که تو را بفریبند، خدا برای تو کافی است اوست که تو را، به یاری خویش ‏و یاری مؤمنان تایید کرده است »

 ابن عساکر در كتاب تاریخ [12/307]، به سندش از ابوهریره آورده‌ است كه: بر عرش نگاشته ‏شده: « جز من خدایی نیست، مرا انبازی[شریكی] نیست، محمد بنده و فرستاده من ‏است، او را به علی یاری کردم » و این همان سخن خداوند در قرآن است که فرمود: «هو ‏الذی ایدک بنصره و بالمومنین » که منظور تنها علی است». ‏

*******************************************************************************************

این روایت را بسیاری از علمای اهل سنت در نوشته‌ها و روایات خود آورده‌اند كه برخی از ‏آنها به این شرح است:

‏ 1-گنجی شافعی /کفایة الطالب 110 (234/92). ‏

‏2- سیوطی /الدرالمنثور 3/199 (1104). ‏

‏3- قندوزی /ینابیع المودة 94 (1/93/23). ‏

‏4- بغدادی /تاریخ 11/173. ‏

‏5- محب طبری /الریاض 2/172(3/117). ‏

‏6- ذخائرالعقبی 69. ‏

7- خوارزمی /مناقب  254 (320/326). ‏

‏8- حموئی /فرائد. باب 46 (1/235/183، 237/185) ‏

‏9- هندی /کنز 6/158 (11/624/33040، 33042). ‏

‏10- هیثمی /مجمع 9/121. ‏

‏11- سیوطی /الخصائص 1/1(1/13). ‏

‏12- همدانی /مودةالقربی. مودة 8.‏

********************************************************************************************

احمد حنبل، امام مذهب حنبلی به اِسنادش از عبدالرزاق، از پیامبر صلی‌الله علیه و‌آله وسلم روایت کند که: ‏‏روزی پیامبر در جمع اصحابش بود كه فرمود:
«هر که خواهد که بنگرد به آدم در دانشش و به نوح در ‏فهمَش و به ابراهیم در خویَش و به موسی در نیایش‌هایش و به عیسی در سُنتش و به محمد در تمام و ‏کمالش باید که به این مرد که دارد می‌آید بنگرد» ‏

مردم سر کشیدند و دیدند که علی پسر ابوطالب [علیه‌السلام] است که دارد می‌آید، که گویی صخره‌ای ‏است که از کوه کنده و سرازیر شده و می‌آید».‏

خطیب خوارزمی مالکی (م 568هـ) در المناقب 49(83/70): به اسنادش از طریق بیهقی از ابوحمراء، ‏همین حدیث را با این الفاظ روایت کرده: ‏

‏«هر که خواهد که بنگرد به آدم در دانشش و به نوح در فهمش و به یحیی پسر زکریا در زهدش و به ‏موسی پسر عمران در دلیری‌اش، باید که به علی پسر ابوطالب علیه‌السلام بنگرد».‏

و نیز در همان كتاب صفحه 39(88/79)، به اسنادش از طریق ابن مَردْوِیه از حارث اعور همدانی آورده ‏است که گفت: «به ما رسیده که پیامبر صلی‌الله علیه و‌ آله و سلم در میان گروهی از یارانش بود كه فرمود: ‏‏«نشان‌تان می‌دهم آدم را در دانشش و نوح را در فهمش و ابراهیم را در حکمتش» دیری نپایید که علی ‏علیه‌السلام پیدا شد. ابوبکر گفت: « ای فرستاده خدا! مردی را با سه پیامبر سنجیدی؟! خوشا به حال این ‏مرد! ای فرستاده خدا! این مرد کیست؟» پیامبر صلی‌الله علیه و‌آله وسلم فرمود: «ای ابوبکر! آیا نمی ‏شناسی‌اش؟!» گفت: «خدا و فرستاده‌اش داناترند!» فرمود: «او ابوالحسن علی پسر ابوطالب است» ابوبکر ‏گفت: «به‌به تو را ای ابوالحسن! براستی که کیست مانند تو ای ابوالحسن!»‏
 
و نیز در: همان 245 (310/309): به اسنادش با این الفاظ آورده که: «هر که خواهد که بنگرد به آدم ‏در دانشش و به موسی در دلیری‌اش و به عیسی در زهدش باید که بنگرد به اینکه دارد می‌آید»، و علی ‏داشت می‌آمد».‏

برایتان از تاریخ می‌گویم. از روزهایی سیاه و مردمانی سیاه‌روتر. آدم‌نمایانی ‏كه همه بودند و به چشم خود دیدند و شنیدند آنچه را كه پیامبر گفت، اما با ‏گستاخی آن را زیر پا نهادند و پامال نمودند. حتی وقتی به خدا قسَمشان ‏دادند كه شما را به خدا آیا نشنید و ندیدید، محكم گفتند كه چرا دیدیم و ‏شنیدیم؛ اما من مانده‌ام كه چگونه باز سر تافتند و...‏

اگر می‌خواهید بدانید چرا پنجره‌ی نگاهتان را به این كوچه‌ی تاریك از زمان ‏گشودم حتما این مطالب را دنبال کنید
 

روز شورا، مدینه، سال 23 یا آغاز سال 24 هجری

خوارزمی در مناقب 217 (313/314) گوید: «خبر داد مرا سعد پسر عبدالله ‏همدانی مروزی،...، از ابوطفیل عامر پسر واثله که گفت: روز عاشورا با علی، ‏بر در خانه بودم، شنیدم که به آنان می‌گفت: با شما به چیزی احتجاج ‏می‌کنم که نه عرب‌تان و نه عجم‌تان تواند که آن را تغییر دهد، سپس فرمود: ‏‏«ای گروه! همگی‌تان را به خدا سوگند می‌دهم: آیا... آیا... آیا... آیا در ‏میان‌تان جز من کسی هست که فرستاده خدا(ص) به او گفته باشد: «هر ‏که را من مولای اویم علی مولای اوست، خدایا! دوست بدار هر که را ‏دوستداردش و دشمن باش هر که را دشمنی ورزدش و باید که حاضر به ‏غایب این را برساند» ‏

همگی گفتند: نه. ‏
******************************************************************************************
همین احتجاج را دیگر مشایخ حدیث نقل کرده‌اند: ‏

حموئی/ فرائد. باب 58 (1/319/251): از طریف خوارزمی با همان سلسله ‏سند. ‏

ابن حاتم/ الدّرالنظیم 1/161: از طریق ابن مردویه با سند دیگری از ابوطفیل. ‏

ابن حجر/ صواعق 75، 93 (126، 156): از دارقطنی.‏

ابن عقده/ حدیث الولایة: از ابوطفیل، در: طوسی/ امالی 7/212 (332/667، ‏‏554/1169). ‏

عقیلی/ الضعفأ 1/211/258: از ابوطفیل. ‏

ذهبی / میزان 1/205 (1/441/1643): از عقیلی. ‏

ابن حجر/ لسان 2/157 (2/198/2212): از عقیلی. ‏

ابن ابی الحدید/ شرح 2/61 (6/167/73). ‏

ابن عبدالبر/ استیعاب 3/35 (3/1098/1855): از ابوطفیل.‏

*******************************************************************************************

آیه‌ی تبلیغ؛ سوره‌ی مائده، آیه ی 67‏

‏«یا ایها الرسول! بلّغ ما انزل الیک من ربّک، و ان لم تفعل، فما بلّغت رسالته، و الله ‏یعصمک من النّاس...».‏

‏«ای فرستاده! برسان آنچه را از پروردگارت به تو نازل شده، و اگر نکنی پیامش را نرسانده‏ای، و خدا نگه می‌داردت از گزند مردم...».‏

زمان، مکان و شأن نزول آیه ی تبلیغ

پیش از ظهر روز هجده‌ ذی حجه‌ی سال دهم هجری، آنَک که پیامبر (ص) به غدیر ‏رسید. پنج ساعت از روز گذشته بود که جبریل این آیت ربانی را آورد و گفت: «ای  محمد! ‏خداوند سلام می‌رساندت و می‌گویدت: «ای فرستاده! برسان آنچه را از پروردگارت بر تو ‏نازل شده» درباره‌ی علی «و اگر نکردی، پیامش را نرسانده ای...». حاجیان که یکصد هزار ‏یا بیشتر بودند، جلو داران‌شان نزدیک جُحفه بودند، جبریل فرمودش تا پیش رفتگان‌شان را ‏برگرداند و پس‌ماندگان‌شان را در آن جا نگه‌دارد و علی را به راهنمایی مردم بگمارد و آنچه ‏را خداوند درباره‌ی او نازل کرده به آنان برساند، و آگاهش کرد که خداوند او را از گزند مردم ‏نگه می‌دارد.

‏

شأن نزول آیه ی تبلیغ در احادیث اهل سنت

ابو جعفر محمد پسر جریر طبری (م 310هـ) در  کتاب الولایة به سندش از زید پسر ‏ارقم می‌گوید: «چون پیامبر(ص) در بازگشت از حجة الوداع به غدیر خُم رسید، ظهر هنگام ‏بود و هوا بسیار گرم. ‏

دستور داد تا زیر درختان کهن سال را بروبند و جاروب کردند. ‏

ندای نماز جماعت داد؛ گرد آمدیم. ‏

خطبه خواند و فرود: «خداوند بر من نازل کرد که: «آنچه را بر تو از پروردگارت نازل شده ‏برسان، اگر نکردی پیامش را نرسانده ای و خدا از گزند مردم نگه می‌داردت». ‏

جبریل از سوی پروردگارم مرا فرمود که در این جایگاه برخیزم و سیاه و سفید را آگاه سازم ‏که علی بن ابی طالب، برادرم و وصی‌ام و جانشینم و راهبر پس از من است. ‏

از جبریل خواستم که پروردگارم مرا از این مهم معاف کند چرا که می‌دانستم پذیرندگانِ ‏این مهم ‌اندکند و آزار دهندگان و سرزنش‌گرانم بسیار، چرا که علی هماره همراهم بوده و ‏من هماره با او بوده‌ام، تا آنجا که مرا "گوشی" نام نهادند [این نامی بود كه مشركان و ‏كفر برای دست‌اندازی پیامبر بر او گذاشته ‌بودند چون او را زود باور می‌دانستند] و خداوند ‏فرمود «و از آنان کسانی هستند که پیامبر را می‌آزارند و می‌گویند او زود باور است، بگو ‏زود باور برای‌تان بهتر است...»(1) اگر می‌خواهی، نامشان برم و نشان‌شان دهم ، ولی با ‏پوشاندنشان لطف کردم. ‏

لذا خداوند راضی نشد مگر به رساندن پیامش در باره‌ی علی. ‏

پس بدانید ای مردم! که خداوند او را برای شما ولی و امام گماشت، و طاعت او را بر هر ‏یک واجب ساخت، فرمان او جاری و سخن او روا، هر که نسازدش ملعون است و هر که ‏سازدش مرحوم، بشنوید و فرمان برید که خداوند مولای شماست، و علی امام شما، ‏سپس امامت در فرزندانم از نسل اوست تا رستخیز، حلالی نیست جز آنچه را خدا و ‏فرستاده‌اش حلال کرده‌اند و حرامی نیست جز آنچه را خدا و فرستاده‌اش حرام کرده اند. ‏دانشی نیست مگر که خداوند آن را در من گرد آورد و من به علی منتقل کرده‌ام، پس از ‏او ره گم نکنید و از او دست برندارید، اوست کسی که به حق ره نماید و به حق عمل ‏کند، هر که او را انکار کند خدا هرگز توبه‌اش را نپذیرد و هرگز او را نیامرزد و بر خداست که ‏حتماً چنان کند و کیفر دهدش کیفری سخت و جاودانه. ‏

علی پس از من تا آنَک که روزی فرو آید و خلقی باقی باشد برترین مردم است، هر که ‏نسازدش ملعون است، سخنم سخن جبریل است و سخن جبریل سخن خداوند، پس هر ‏کسی بنگرد برای فردا چه پیش هشته. محکمات قرآن را دریابید و متشابهات آن را پی ‏نگیرید، که هرگز آن را برایتان تفسیر نکند جز این کسی که من دستش را گرفته‌ام و ‏بازویش را چسبیده‌ام.  ‏

آگاه‌تان می‌کنم که: هر که را مولای اویم این علی مولای اوست، ولایت او از سوی ‏خداست که بر من نازل فرمود. ‏

هان که ادا کردم، هان که رساندم، هان که شنواندم، هان که روشن ساختم. ‏

پس از من رهبری مؤمنان بر هیچ کس جز او روا نیست». ‏

سپس علی را بالا کشید تا آنجا که پای علی به زانوی پیامبر(ص) رسید و فرمود: «ای ‏مردم! این برادرم، وصی‌ام و در‌ بردارنده‌ی دانشم و جانشینم بر هر که به من ایمان آورده، ‏و بر تفسیر کتاب پروردگارم» ‏

و بنا به روایتی: «خدایای! دوست بدار هر که را دوست داردَش و دشمن باش هر که را ‏دشمنی ورزدش و نفرین کن هر که را انکار کندش و خشم کن بر هر که حقش را انکار ‏نماید. ‏

خدای! به هنگام بیان این سخنان درباره‌ی علی، نازل فرمودی که: «امروز دینتان را برایتان ‏کامل کردم» به امامت علی، پس هر که به او اقتدا نکند و به کسانی از فرزندانم که از ‏نسل اویند تا رستخیز، آنان که کرده‌هاشان تباه شود و جاودانه در دوزخند...».‏

می دانید از چه کسی بد میگویید؟

 نسائی در كتاب خصائص 7 (چاپ جدید 47 ح 24. سنن 5/112/8409) می‌نویسد: از ‏محمد پسر مثنی است که گفت: حدیث کرد ما را علی پسر حماد، گفت:... تا آخر سند ‏از عمرو پسر میمون از ابن عباس.

عمرو گوید: «نزد ابن عباس نشسته بودم که نُه گروه نزدش آمدند و گفتند: ای پسر ‏عباس! یا با ما بیا و یا از میان اینان، تنها با ما خلوت کن. ابن عباس گفت: نه، با شما ‏می‌آیم. ‏

عمرو گوید: ابن عباس در آن روز هنوز بینا بود. ‏

عمرو گوید: نشستند و به سخن پرداختند و ما نمی‌فهمیدیم چه می‌گویند. ‏

عمرو گوید: ابن عباس آمد و در حالی که جامه‌اش را می‌تکاند می‌گفت: اُه، اُه! از مردی ‏بدی می‌گویند که او را بیش از ده فضیلت است که دیگری را جز او نیست! ‏

مردی را بد می‌گویند که پیامبر(ص) به او فرمود: سوگند که مردی را برانگیزم که خدا هرگز ‏خوار نسازدش، خدا و فرستاده‌اش را دوست دارد و خدا و فرستاده‌اش دوستش دارند... ‏فرمود: علی کجاست؟ ‏

گفتند: در آسیاب دارد آرد می‌کند. فرمود: کسی نبود که آرد کند؟! ‏ابن عباس گفت: علی آمد در حالی که چشم درد داشت و نمی‌توانست ببیند. ‏

ابن عباس گفت: پیامبر(ص) در دو چشم او از آب دهان خود زد، سپس سه بار پرچم را ‏تکان داد و به علی دادش. ‏

علی پس از گشودن خیبر، صفیه دختر حی بن اخطب را آورد. ‏

ابن عباس گفت: سپس فرستاده خدا(ص) ابوبکر را با سوره توبه فرستاد، اندکی بعد ‏علی را دنبالش روانه کرد تا سوره توبه را از او بگیرد و فرمود: آن را نباید ببرد جز مردی که ‏از من است و من از او هستم. ‏

ابن عباس گفت: پیامبر(ص) به پسرعموهایش فرمود: کدام‌تان در دنیا و آخرت، ولیّ من ‏تواند بود؟  سر پیچیدند. ‏

ابن عباس گفت: در حالی که علی در میان‌شان نشسته بودگفت: من در دنیا و آخرت ‏ولی تو توانم بود. ‏

ابن عباس گفت: پیامبر از علی گذشت و به فرد فردشان رو کرد و فرمود: کدام‌تان در دنیا ‏و آخرت ولیّ من تواند بود؟ نپذیرفتند. ‏

علی گفت: من در دنیا و آخرت تو را ولی توانم بود. به علی فرمود: تو در دنیا و آخرت ولی ‏من هستی. ‏

ابن عباس گفت: پس از خدیجه، علی نخستین کس از مردم بود که ایمان آورد. ‏

گفت: فرستاده خدا(ص) جامه‌اش را بر روی علی و فاطمه و حسن و حسین انداخت و ‏گفت: خدا خواهد که تنها از شما خاندان پلیدی را بزداید و پاک و پاکیزه‌تان سازد. ‏

ابن عباس گفت: علی جانش را فروخت؛ جامه پیامبر(ص) را پوشید و در جایش خوابید. ‏ابن عباس گفت: مشرکان می‌خواستند پیامبر را سنگباران کنند. ابوبکر آمد، در حالی که ‏علی خوابیده بود.‏

ابن عباس گفت: ابوبکر می‌پنداشت که وی فرستاده خداست، ‏

ابن عباس گفت: ابوبکر گفت ای پیامبر خدا! علی به او گفت: پیامبر خدا به سوی چاه ‏میمون رفته است خود را به او برسان. ‏

ابن عباس گفت: ابوبکر رفت و با حضرتش درون غار شد.‏

ابن عباس گفت: در حالی که علی داشت سنگباران می‌شد گویی که پیامبر دارد ‏سنگباران می‌شود، علی از درد به خود می‌پیچید، سرش را در جامه فرو برده بود و تا ‏بامداد در نیاوردش، سپس سرش را از جامه درآورد، مشرکان گفتند: رفیقت ‏وقتی سنگبارانش می‌کردم به خود نمی‌پیچید حال آن که تو به خود می‌پیچیدی و ما این ‏را ندیده گرفته بودیم! ‏

ابن عباس گفت: فرستاده خدا(ص) راهی غزوه تبوک شد، مردم با او راه افتادند، علی به ‏حضرتش گفت: همراه شما بیایم؟ پیامبر(ص) فرمود: نه. علی گریست. به او فرمود: آیا ‏ناخشنودی که برایم چون هارون به جای موسی باشی، جز این که پس از من دیگر ‏پیامبری نیست، نسزد که خودم بروم مگر که تو جانشینم باشی. ‏

ابن عباس گفت: فرستاده خدا(ص) به علی فرمود: تو پس از من ولی هر زن و مرد ‏مومنی هستی. ‏

ابن عباس گفت: فرستاده خدا(ص) درهای مسجد را بست جز در خانه علی را.‏

ابن عباس گفت: فرستاده خدا(ص) فرمود: هر که را مولای اویم هان که مولایش علی ‏است. ‏

و در آخر هم اثبات هایی از همه افرادی که علی را می شناسند می گویم

من به بد بودن و یا خوب بودن این افراد کاری ندارم و نمی خواهم وارد این بحث ها بشوم آن را خدا مشخص می کند

همه از دانش علی علیه السلام می گویند ...

 

‏1- عایشه دختر ابوبکر گوید:

«علی داناترین مردم به سنت است».

استیعاب 3/40 (3/1104/155).‏

‏2- عمر پسر خطاب گوید:

«علی داناترین ماست».‏

حلیة الاولیأ 1/65/4.‏

‏«داناترین ما علی است».‏

ابن سعد / طبقات 860 (2/339).‏

‏«اگر علی نبود عمر تباه می‌شد». ‏

استیعاب 3/39 (3/1103/1855).‏

‏«خدایا! مرا در مشکلی مگذار که پسر ابوطالب در آن نباشد».‏

تذکره 87 (148).‏

‏«ای ابوالحسن! خداوند مرا در سرزمینی نگذارد که تو در آن نباشی».‏

ارشاد الساری 3/195 (4/136).‏

‏«ای علی! پس از تو خدا مرا باقی نگذارد».‏

الریاض 2/197 (4/164).‏

‏«به خدا پناه می‌برم از مشکلی که ابوالحسن در آن نباشد».‏

ابن کثیر / البدایة 7/359 (7/397).‏

‏«ای ابوالحسن! به خدا پناه می‌برم که در میان مردمی زندگی کنم که ‏تو درمیان شان نباشی».‏

ریاض 2/197 (3/146).‏

‏«به خدا پناه می‌بریم که در میان مردمی زندگی کنم که ابوالحسن در ‏میان شان نباشد».‏

فیض القدیر 4/357.‏

«خدایا! برایم مشکلی پیش نیار مگر که ابوالحسن در کنارم باشد».‏
 

الریاض 2/194 (3/142).‏

‏«خدا مرا باقی نگذارد که با مردمی باشم که ابوالحسن در میان شان ‏نباشد»‏

حفنی / حاشیة سراج المنیر 2/458.‏

‏3- سعید پسر مسیب گوید:

«عمر هماره به خدا پناه می‌برد از مشکلی که ‏برای حل آن ابوالحسن نباشد».‏

احمد حنبل / مناقب 155/222.‏

‏4- معاویه پسر بوسفیان گوید:

«هر گاه عمر دچار مشکلی می‌شد حل آن را ‏از علی می‌گرفت».‏

احمد حنبل / مناقب 155/222.‏

وقتی خبر شهادت امام علی(ع) به معاویه رسید، گفت:

«سوگند که ‏با مرگ پسر بوطالب، علم و فقه رفت»‏

البلوی / الف بأ 1/222. ‏

‏5- امام حسن بن علی (ع) فرمود:

«حقا که دیروز مردی از میان شما رفت ‏که در دانش، پیشینیان بر او پیشی نگرفتند و پسینیان به او نرسند».‏

احمد حنبل / مسند 1/328/1721.‏

‏6- ابن عباس گوید:

«به خدا که نه دهم دانش به علی پسر بوطالب داده ‏شد، و به خدا سوگند که در یک دهم آن هم با شما شریک است».‏

استیعاب 3/40 (3/110/18555).‏

‏«دانش من و دانش یاران محمد(ص) در برابر دانش علی، چون قطره‌‏ای در برابر هفت دریاست».‏

‏«دانش شش ششم بود؛ پنج ششم آن از آن علی است، و سوگند ‏که در یک ششم آن هم با ما شریک است، تا آنجا که به آن هم، ‏داناترین ماست»‏

خوارزمی / مناقب 55 (92/88، 89).‏

‏7- عبدالله پسر مسعود گوید:

«حکمت به ده بخش تقسیم شد؛ نه بخش آن ‏به علی داده شد و تنها یک بخش آن به مردم، در حالی که علی به آن یک ‏بخش هم داناترین‌شان است».‏

هندی / کنز 5/165، 401 (11/615/32982، 13/146/36461).‏

‏«داناترین مردم مدینه به واجبات، علی پسر بوطالب(ع) است».‏

استیعاب 3/41 (3/1105/1855).‏

‏«ما هماره می‌گفتیم که داناترین مردم مدینه علی است».‏

حاکم / مستدرک 3/135 (3/145/4656).‏

‏«شایسته‌ترین و داناترین مردم مدینه علی است»‏

حاکم / مستدرک3/145/4656.‏

‏«قرآن بر هفت حرف فرود آمده، هر حرفی را ظاهر و باطنی است، و ‏ظاهر و باطن آن نزد علی پسر بوطالب است».‏

مفتاح السعادة 1/400 (2/56).‏

‏8- هشام پسر عتیبه درباره ی امام علی(ع) گوید:

«او نخستین کسی است ‏که با فرستاده خدا(ص) نماز گزارد، و داناترین کس به دین خدا، و سزاوارترین ‏کس به فرستاده‌ی خدا (ص) است»‏

نصربن مزاحم / صفین 403 (355).

‏9- از عطا پرسیده شد:

«آیا در میان یاران محمد کسی داناتر از علی ‏هست؟ گفت: نه به خدا نمی‌شناسمش».‏

استیعاب 3/40 (3/1104/1855).‏

‏10- عدی پسر حاتم گوید:

«به خدا سوگند! اگر دانش به قرآن و سنت باشد، ‏
علی داناترن مردم به قرآن و سنت است، و اگر دانش به اسلام باشد، علی ‏برادر پیامبر خدا و در اسلام نخستین است، و اگر به پارسایی و پرهیزکاری ‏باشد، علی برجسته‌ترین شان در پارسایی و استوارترین‌شان در عبادت ‏است، و اگر به خردمندی و نکوسرشتی باشد، علی در خرد، خردمندترین ‏مردم و در سرشت، گرامی‌ترین‌شان است»‏

جمهرة خطب العرب 1/202 (1/379/267).‏

‏11- عبدالله پسر حجل به امام علی(ع) گوید:

«تو به پروردگار ما داناترین ما و ‏به پیامبر ما، نزدیک‌ترین ما، و در آیین ما، بهترین ما هستی».‏

جمهرة خطب العرب 1/203 (1/380/268).‏

‏12- ابوسعید خدری گوید:

«داناترین‌شان علی است»‏

فتح الباری 8/136 (8/167).‏

از شما متشکرم که تا آخر مطلب مار ا همراهی کردید ان شاالله که اذیت نشده باشید اگر هم خسته شده اید قول می دهم که درمطالب بعدی جبران کنم

=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=-=

اللهم عجل لولیک الفرج