ضرب المثل های مازندرانی

1. آدم دل خش بوئه خنه کلی پشت بوئه

دل آدم خوش باشد خانه آدم پشت لانه مرغ دانی باشد

اگر آدم دل خوشی داشته باشد زندگی در جاهای کوچک و فقیرانه نیز قابل تحمل است

2. آدم بی مارو خاخر تونّه دَوّه بی همسایه نتونده

انسان بدون خواهر و مادر می تواند زندگی کند اما بدون داشتن همسایه خوب زندگی مشکل است

3. آدم خارِه شه محلة سر شال بوشه تا مردم محلة سر شیر

آدمی در محلة خودش شغال باشد بهتر است تا در محلة دیگران شیر باشد.

این مثل ناظر بر حمایت و پشتیبانی بستگان و دوستان است که دل را قوت و توانایی می‌بخشد.

4. آسمون ونه لا هسّه زمین ونه زیر انداز

آسمون برایش لحاف است و زمین برایش زیر انداز

5. آشنا ور گیر ، غریب موس ده

کسی که به آشنایانش توجه کمی دارد و با غریبه ها دمخور است

6. آدم عجول یا چاه کفنه یا چلّو

انسانی که در کارهایش رفتار عجولانه داشته باشد به مقصد نمی رسد

7. اسب هدائه خر بئیته خشالی پر بئیته

اسب خودش را داد و به جایش خری گرفت و از خوشحالی هم به هوا می پرید

کسی که چیز با ارزشی را بدهد و در ازایش چیز بی ارزشی را بگیرد و خوشحال هم باشد!

8. انّه مر بخرده تا افی بیّه

آنقدر مار خورد تا افعی شد

شخصی که به واسطه انجام کار خلاف زیاد به صورت یک خلاف کار حرفه ای در آمده باشد

9. آخر ماسّه بشنّیه

آخر ماست را ریخت

سر آخر نتوانست کارش را تمام کند

10. اتّا درزن شه خِدّ بزن اتّا گالوج اتّی ره

یک سوزن به خود بزن یک جوال دوز به دیگران